From άγγελο(ς) (“angel”) +‎ κρούω (“strike”).^[1]

• IPA^(key): /aŋɟeloˈkruo/
• Hyphenation: αγ‧γε‧λο‧κρού‧ω

αγγελοκρούω • (angelokroúo) (past αγγελόκρουσα, passive αγγελοκρούομαι)

1. (folklore, colloquial, usually in passive voice) to be knocking on heaven's door (literally: struck by the angel of death, hearing the knock of death)

   Αρρώστησα βαριά, αγγελοκρούστηκα, αλλά επέζησα.

   Arróstisa variá, angelokroústika, allá epézisa.

   I became very ill, I was knocking on heaven's door, but I survived.

2. (figuratively, in active voice) to frighten / scare / terrify to death

   Με αγγελοκρούουν οι σεισμοί. Νομίζω ότι έρχεται η τελευταία μου ώρα.

   Me angelokroúoun oi seismoí. Nomízo óti érchetai i teleftaía mou óra.

   Earthquakes scare me to death. I think my last hour is coming.

• Often described as a deponent verb, because it is mostly used in the passive voice.

• αγγελοθωρώ (angelothoró), αγγελοσκιάζομαι (angeloskiázomai), αγγελιάζομαι (angeliázomai)
• χαροπαλεύω (charopalévo), ψυχορραγώ (psychorragó), ψυχομαχώ (psychomachó)

• αγγελοκρουσμένος (angelokrousménos, participle)

• see: άγγελος m (ángelos, “angel”) and κρούω (kroúo, “to strike”)