υποκείμενο

From Ancient Greek ὑποκείμενον (hupokeímenon).

υποκείμενο • (ypokeímeno) n (plural υποκείμενα)

1. (grammar) subject

   Το υποκείμενο του ρήματος βρίσκεται πάντα σε ονομαστική πτώση.

   To ypokeímeno tou rímatos vrísketai pánta se onomastikí ptósi.

   The subject of the verb is always in the nominative case.

2. An individual person as a unit within a survey, a statistic, etc.
3. (diminutive) vile, disgusting or suspicious person

• → Romanian: ipochimen